Wat is een woonboot in het Japans?

Ik krijg een mailtje van Margreet F. op 10 april j.l. een doorgestuurd verzoek uit Japan en in het Engels. Of het WBK iemand kent die met een hondje op een woonboot woont? De Japanse TV maakt documentaires van een uur over honden en hun baasje in grote wereldsteden voor het programma “Sekai no wanwan docu”. Er kijken gemiddeld 5 miljoen kijkers naar.

Het ging om een typisch Hollands hondje en dat heb ik. Een Markiesje, een oud Hollands ras, ook wel afgebeeld op 17de eeuwse schilderijen in het Rijksmuseum, als gezelschapshondje.
Dogs101 JJapan - De Charlie-46Ik vond het wel een grappige actie dus mailde terug: “Kom maar op, Charly mijn hond en ik zijn er klaar voor”. Ik stuurde wat foto’s van Charly en van mijn woonark en ze waren helemaal om daar in Japan, ook omdat een Markiesje ook wel Tulpenhondje genoemd wordt omdat het als mollenvanger vroeger werd ingezet in de bollenvelden.  Hoe Hollands wil je het hebben. Lees verder “Wat is een woonboot in het Japans?”

Nieuwe buren in Zijkanaal I

Er gebeurt van alles in Zijkanaal I, nieuwe riolering, lokale City Swim, wijzigende plannen van de Gemeente, maar ook nieuwe buren. Wie zijn dit precies? En waarom hebben ze voor een woonboot gekozen. Tijd om even kennis te maken met:

Ruud en Sylvia
Na een zoektocht van bijna 5 jaar hebben we onze droom kunnen realiseren ‘een woonboot in Amsterdam’. Wij zijn sinds 29 april jl. de trotste eigenaren van de boot aan het Koppelingpad 23. Na een aantal maanden stevig klussen is onze woonboot veranderd is een heuse watervilla.
Wij hebben beide een passie voor water en boten en genieten met volle teugen van het leven als ‘waterrat’. Daarnaast hebben wij nog wat andere passies, zoals reizen, zeilen, snowboarden en de Italiaanse keuken (inclusief de wijnen!).

Wilbert, Miranda, Isa, Mees en Kik
Wij hebben de ark op nummer 14 gekocht in februari 2015 en zijn na een grondige verbouwing medio mei verhuisd naar onze nieuwe stek. Wij zijn een ’nieuw-samengesteld-gezin’ met een dochter van 16, een zoon van 14 en een zoon van 12 jaar.
De boot hebben we gekocht van Jan en Rieky, zij hebben vervolgens – na een pittige zoektocht – de boot naast ons gekocht, op nummer 12. Voor ons is het prettig dat de ark heel veel ruimtes heeft. Zo kan ieder in zijn eigen vertrek studeren, werken of hobbyen en hebben we een paar mooie, grote gezamenlijke ruimtes.
Miranda wilde al heel lang op een ark wonen, Wilbert heeft in recordtijd zijn antipathie omgezet in sympathie.

Als nieuwe bewoners van het Koppelingpad zochten Sylvia en Wilbert elkaar onlangs op om eens kennis te maken en de eerste woon-ervaringen uit te wisselen. Hier wat zaken die ze graag willen delen:
Sylvia en Ruud zijn dankbaar voor de hulp (en het gereedschap) die zij van de buren hebben gehad tijdens het klussen. Dankzij de bezoekjes van Arden, Quentin en Felin voelden ze zich al heel snel thuis. Daarnaast zijn de adviezen en nieuwtjes die de overige buren geven zeer welkom. Ondanks de koude temperatuur van het water, voelde de buurt direct als een warm bad.
Wilbert kan bij buurman Jan aankloppen voor hulp en advies, een betere coach/mentor kan je als nieuweling niet hebben. Robert, de buurman van de andere kant, is te allen tijde bereid een anekdote te vertellen over het leven aan het Koppelingpad. Bijvoorbeeld over de kraan die al vele decennia in de tuin staat bij Wilbert en Miranda, of over de betonfabriek, de volkstuinen of de buren aan de overkant.

Woonbootbewoners zijn vrijgevochten types, daar zijn we het erg over eens. Gepokt en gemazeld in hun strijd met de gemeente, die altijd aan het zoeken is naar wegen om ’ons’ aan de leiband te leggen. Aan het zijkanaal wonen lieve mensen die erg betrokken zijn én tegelijk heel erg staan op vrijheid en eigenheid. Als je langs de arken loopt of fietst zie je de enorme diversiteit in inrichting van de arken en de bijbehorende tuinen. Elke bewoner heeft een eigen uniek gebied dat niet te vergelijken is met etagewoningen in de stad, waar wij nieuwelingen zo vertrouwd mee waren.

Voor Sylvia en Ruud is een lang gekoesterde wens uitgekomen. Op het water wonen betekent voor hun vrijheid, ruimte, verbondenheid met de natuur. Vanuit onze nieuwe plekken volgen we de familie zwaan, de families meerkoet en de families eend. Sylvia wijst op een krabbetje dat zich vastklampt aan het basalt, Wilber vraagt of zij de namen weet van alle vogeltjes die voorbij komen. Het water is elke dag anders, de wolken vormen een machtig schouwspel en we herkennen die momenten waarop de zon via het water een filmpje op de muur of het plafond projecteert. Heerlijk om zo dicht bij de natuur te staan.

En dan de iets wijdere omgeving. De NDSM werf, daar zijn beide families enthousiast over. Alle bedrijvigheid daar, de combinatie van nieuwe en oude industrie, van oude en nieuwe gebruikers, van festivalgangers, toeristen en creatievelingen. Wilbert voelt zich als mijnwerkerszoon erg thuis in deze industriële omgeving, Sylvia werkt bij Damen en is trots op ’haar’ mannen die nog noeste arbeid verrichten met hun handen. Heerlijk, die bedrijvigheid op de werf, welke zich eigenlijk ook voortzet op ons pad.

Kortom: We zijn – samen met partners en kinderen- erg blij met ons nieuwe leven. Blij dat we zo snel en liefdevol opgenomen zijn door alle bewoners aan het Koppelingpad/Verstuiverstraat en blij dat we in zo’n avontuurlijk leven zijn gestapt!!

Dromen op het water

imageOp het adres Verstuiverstraat 8 woont Adrienne Freeke. Adrienne woont hier sinds 1997. Hiervoor woont ze in Diemen, maar nadat ze ziet hoe vrienden van haar op Zijkanaal I wonen denkt ze: “Dat wil ik ook!” en zo geschiedde. De eerste jaren woont ze hier samen met haar dochter Laura en haar ex-vriend. Beiden zijn inmiddels de deur uit en nu woont Adrienne samen met haar drie katten: Bas, Tommy en Mannetje.

Dromen op het water B&BAdrienne werkt bij de Openbare Bibliotheek in de Molenwijk, helpt allochtonen bij het leren van de Nederlandse taal en runt daarnaast met succes een Bed & Breakfast bij haar aan boord: “Dromen op het water”. Deze B&B is de, van oorsprong, Haagse zo’n 2 jaar geleden gestart nadat ze dit bij vrienden zag. Zij raadden haar aan dit ook te gaan doen omdat ze daarvoor de juiste ruimte had en een bijzondere woonsituatie in Amsterdam; een woonboot.

Vanaf maart tot en met zo ongeveer oktober zit “Dromen op het water” ieder weekend vol en zodra het zomer wordt krijgt Adrienne ook doordeweeks gasten. Haar dromers hebben een eigen opgang, eigen badkamer, een luxe slaapkamer, krijgen een ontbijtje op bed en ook nog een vlot voor de openslaande deuren. “In de zomer zitten er dan wel eens Duitsers lekker op het vlot te borrelen, dat geeft me toch ook het gevoel van vakantie” zegt Adrienne “maar het is dan wel hun vlot, ik ga er niet direct bijzitten. Ik zoek dan lekker mijn plekje op in de keuken om heerlijk te koken of lekker in de tuin.”.

Dromen op het water B&BDus mocht u komende zomer gasten op het vlot bij “Dromen op het water” zien, pak uw woordenboek er maar bij!

Link: Bed & Breakfast Dromen op het Water

Aan boord bij… Cocky en Ad van Rijn

131 Zithoek voor Grace 2-3-07 002
Cocky en Ad van Rijn zijn in 2002 aan de Buiksloterdijk, in ons zijkanaal, komen wonen. Voor die tijd woonde het tweetal met hun drie kinderen her en der in Amsterdam. De laatste jaren, voordat zij intrek namen op hun ark, woonden zij 20 jaar in een fijne grote woning in Nieuwendam. Toen de kinderen het huis uit waren en de buurt erg achteruit was gegaan moest er echter gezocht worden naar een alternatief.

Toen Cocky en Ad op een gure winterdag in 2001 naar een te koop staande woonark kwamen kijken op Zijkanaal I waren ze direct verkocht. “Het was al bijna donker, het stormde en regende maar ondanks dat dachten wij: “Hier willen wij wonen!” vertelt Cocky. “Maar helaas werd deze ark al aan een ander verkocht.”. Zij hadden hun hart verloren aan ons zijkanaal en lieten het er niet bij zitten. Ad besloot dezelfde week nog samen met een van zijn drie dochters bij diverse arken rond het zijkanaal briefjes in de brievenbus te stoppen, waarmee hij zijn interesse liet blijken in eventuele overname van die woonarken.

Na een dag werd het duo al gebeld. Een ouder echtpaar vond het tijd om de wal weer op te zoeken en een klein half jaar later mochten Cocky en Ad hun adres veranderen naar: Buiksloterdijk 461. Het oude arkje werd opgefrist, Ad ontwierp zelf een nieuwe ark en ondertussen werd er genoten van het wonen op het water. In februari 2003 maakte de oude ark plaats voor ‘De Hollandia’. Deze ruime dubbele ark, herkenbaar aan de grote raampartijen, werd gebouwd door arkenbouwer ‘Des Ark’ in Koog aan de Zaan.

Sneeuw en ijs jan en feb 10 038

Wat Ad en Cocky zo aanspreekt aan het wonen op het water is: “ Vrijheid, geen directe “aangeplakte” buren” zegt Cocky, Ad vult aan: “Ja en het buiten zijn! Het vakantiegevoel dat nooit ophoudt.”. Samen met hun hond, een zwarte Markies Charly genaamd, en hun twee katten, Panter en Lotje, is het tweetal vaak buiten te vinden. Graag zitten ze op het bordes voor de deur met uitzicht op de tuin voor een kop koffie en als het even kan wordt er ’s avonds buiten gegeten op het fijne balkon aan de waterkant. Zij houden alle twee van tuinieren en of het nu zomer of winter is, wanneer de 4 kleinkinderen er zijn, dan wordt er ook veel buiten gespeeld.

IMG_0400

Naast haar werk als verpleegkundige op de polikliniek longziekten van het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis is Cocky een fervent bezoekster van het Eye museum. Daar is ze ook lid van filmclub Noord, hiermee gaat ze minimaal 1 keer per maand naar de film, maar meestal is dat meer. Het is tenslotte bijna onze achtertuin.

131 Zithoek voor Grace 2-3-07 001

Ad deelt de liefde voor film; het was zijn oude vak. Als productionmanager bij een filmproduktie maatschappij heeft hij aan veel commercials meegewerkt. Nu hij niet meer werkt, vindt hij het boeiend zich te verdiepen in de geschiedenis. Zo is hij op vrijwillige basis lid van het bestuur van Historisch Centrum Amsterdam Noord. Samen met een groep vrijwilligers duikt hij in het verleden van ons mooie Noord en geregeld wordt er een foto expositie ingericht in het Stadsdeelkantoor. Zijn creativiteit kan hij o.a kwijt als vrijwilliger bij het Amsterdam Museum, waarvoor hij het museum Willet Holthuysen sinds een paar jaar in een 19de eeuwse kerstsfeer mag brengen. Daarnaast vindt Ad het heerlijk om te zingen. Zo zong hij eerder dit jaar mee in de volksopera in Tuindorp en is hij iedere woensdag in de Buiksloterkerk te vinden met het Buiksloterkoor. Als u hem wilt horen zingen is het mogelijk om met kerst naar hun kerstuitvoering te gaan!

P1010638

Kortom, het leven in zijkanaal I is een feest, zoals het aan de wal nog nooit is geweest.

Links:
Historisch CAN:
Filmclub

Aan boord bij… Lou & Ilse Ringers

_MG_3470

Lou en Ilse Ringers

Op het water aan Koppelingpad 2 ligt een kleurrijke ark. Het schip valt op door de vele bezienswaardigheden, de opmerkelijke kleur en bord bij de ingang: “Landgoed Ringers”. Het is duidelijk, hier wonen markante bewoners; Lou en Ilse Ringers, met hun 14-jarige hond Lady.
lou en Ilse
Het koppel woont inmiddels 17 jaar op Zijkanaal I. In 1994 kocht het stel het, maar na een verbouwing van ruim een jaar kon de ark pas bewoond worden. De vorige eigenaar had het schip wat laten vervallen en de buitenkant van de ark had een pallet aan kleuren, die de vorige bewoner her en der langs de weg had gevonden.

Lou en Ilse woonden voorheen aan de Comeniusstraat in Slotervaart. Als zij in de zomer met de kinderen naar de camping gingen, reden ze veelal over de Landsmeerderdijk en daar werd een droom geboren: “wonen op dit zijkanaal!”. Toen 3 van hun 4 kinderen het huis uit waren besloten ze hun droom na te leven en naar Noord te komen. Waar ze tot de dag van vandaag geen spijt van hebben.
_MG_3462
Inmiddels hebben ze de ark helemaal naar wens ingericht. Een gezellige keuken, meerdere terrassen in hun tuin en genoeg ruimte voor hun hobby; verzamelen. Bij binnenkomst valt deze hobby direct op. Over het plafond ‘kruipen’ 340 koperen salamanders, handjes vol koperen kikkers en eekhoorns en nog eens zo’n 136 spinnen van hetzelfde materiaal. “Die werden vroeger in de Jordaan gebruikt” vertelt Ilse, “In combinatie met een wortelendoek. Dat was traditie.” Naast deze restanten uit het verleden is er nog veel meer te zien. Zo hangen er veel klokken, slapen de twee in een bed uit 1850 en zitten ze ook nog eens op een bank uit ongeveer dezelfde periode.
interieur
Lou vertelt dat hij is begonnen met deze verzamelwoede; hij vond het leuk. Ilse vond het in het begin iets minder maar nam de hobby later over. Zij had wel een duidelijke voorkeur voor oudere objecten. Momenteel is het aanschaffen van nieuwe spullen soort van gestopt, maar van weggooien houden de twee niet. “Alles wat stuk valt vind ik zonde.” zegt Lou. “En als er iets stuk gaat, dan probeer ik het eerst zelfstandig te maken.”. En daar komt zijn verleden als zelfstandig loodgieter goed van pas.
_MG_3478

_MG_3461
Ook buiten de ark brengt het duo veel tijd door. Zo hebben ze meerdere terrassen in hun tuin te onderhouden, hebben ze meerdere soorten vogels om hun boot en houden ze er ook hier weer van om hun boot mooi aan te kleden, zoals de meesten van jullie zeker al eens gezien moeten hebben. Als jullie een volgende keer langs deze boot varen, dan weten jullie nu naar wie jullie zwaaien!

Aan boord bij… Jan en Roelie van Komen

Aan boord bij…

Jan en Roelie van Komen

Jan en Roelie van Komen wonen sinds oktober 2010 op een ark aan de Landsmeerderdijk. Na een aantal jaren in Loosdrecht te wonen besluiten de twee in 2010 terug te keren naar Jan’s ouderlijke woonark bij ons op het zijkanaal.

Jan is opgegroeid op de ark van zijn ouders Wim en Alie van Komen. Samen met zijn zussen Wil en Marjan groeit Jan op als bewoner van zijkanaal i. In die tijd minder bevolkt dan dat het nu is, maar met een even gemoedelijke sfeer. In 1975 gaat hij met een groep vrienden naar het Spaanse Benidorm waar hij de Landsmeerse Roelie tegen het lijf loopt. De twee kennen elkaar tot dan niet, maar een liefde op het eerste gezicht is geboren. Drie jaar later stappen de twee in het huwelijksbootje, vertrekken uit Amsterdam en ze krijgen twee kinderen; een zoon en een dochter.

Na mooie jaren in Loosdrecht te wonen besluiten ze in 2010 terug te keren naar de Landsmeerderdijk; waar de ouders van Jan op dat moment alweer 55 jaar wonen. Hun oude, karakteristieke arkje ‘De Sisko’ maakt plaats voor een hedendaagse dubbellaagse woonark. De ouders van Jan nemen intrek in op de begane grond en het koppel neemt intrek op de bovenetage. In april 2011 overlijdt de vader van Jan, maar met de intrek van Roelie en Jan is een van zijn dromen uitgekomen. Een van zijn kinderen blijft op “hun stekkie” wonen.

Inmiddels komen de drie kleinkinderen van Jan en Roelie, de achterkleinkinderen van Alie, maar wat graag genieten van de mooie plek op het water. In de riante woonark heeft Roelie onlangs een pedicurepraktijk aan huis geopend, waar ze diverse voetbehandelingen uitvoert. Ze weet raad met ieder soort voet, daarnaast heeft ze zich gespecialiseerd in
diabetische en reumatische voeten. Dus ook hier valt weer te zeggen, sfeer en bedrijvigheid heerst op ons zijkanaal!

 

Aan boord bij… Ernst Jan Swarte

“Zoals het er nu uitziet moeten wij in 2014 onze ligplek verlaten.”

Op de woonark aan de Verstuiverstraat nummer 14 wonen Ernst-Jan Swarte (42), zijn vrouw Fieke en zoons Lucian (13) en Ties (2). Vorig jaar zijn Ernst-Jan en Fieke na een relatie van zo’n 6 jaar in het huwelijksbootje gestapt.

Ernst-Jan is in 2002 op het adres komen wonen. Na een omzwerving door heel Nederland gaat hij op 19-jarige leeftijd studeren in Amsterdam. Na een tijdje in het centrum te wonen verliest hij in 2002 zijn hart aan het prachtige stukje water/grond waarop hij en zijn gezin nu wonen.

Eind 2011 krijgt Swarte een brief van de gemeente Amsterdam op de deurmat. De gemeente kondigt aan de overeenkomst voor het gebruik van de tuin te willen beëindigen. Na een periode van protest mag Ernst-Jan zijn tuin voorlopig nog gebruiken; voorlopig. Begin 2013 start de gemeente met grondsanering en zal de door hun ingerichte tuin opgeploegd worden tot een zandvlakte. Ook zal hij dan zijn tuin voor meer dan de helft moeten inleveren.

Alsof het nog niet genoeg is moet het gezin in maart 2014 verhuizen naar de woonbotensingel grenzend aan de Bongerd. De reden hiervoor is de in 2015 geplande tweede fietsbrug. Of deze brug er daadwerkelijk gaat komen is nog maar de vraag; een aanhoudende crisis en is er überhaupt wel een tweede fietsburg nodig?! Maar zoals het bestemmingsplan er nu uitziet zal het gezin, met de nodige tegenzin, in 2014 de ark moeten verslepen naar het binnenwater.

De afgelopen jaren steekt Ernst-Jan veel energie in de kwesties met het stadsdeel, met vele slapeloze nachten tot gevolg. Inmiddels heeft hij andere prioriteiten; zijn klimmende bedrijf Fun Forest. Dit bedrijf maakt momenteel een bloeiende periode mee; het Bos-Klimpark opent op het moment een derde en vierde locatie, te weten in Rotterdam en Almere. (voor meer informatie: www.funforest.nl)

Aan boord bij… Ton en Karin Borgsteede

Op het adres Koppelingpad 6 wonen Ton en Karin Borgsteede. Deze bootbewoners leven al 23 jaar in hun ark op Zijkanaal I. Het echtpaar heeft twee kinderen; dochter Denise van 26 en hun nog thuiswonende zoon Danny van 23. Danny heeft zijn kamer niet op de woonboot maar hij slaapt in de caravan die naast de boot, op de wal, staat.

In de loop van de tijd heeft het ondernemende gezin hun ark diverse keren verbouwd. Zo waren er in het verleden 3 slaapkamers, waar er nu maar 1 is. De oude echtelijke slaapkamer heeft plaatsgemaakt voor een inloopkast. In deze ‘walkincloset’ is, tot grote trots van Karin, een muur helemaal ingericht als schoenenrek, waar tientallen paren schoenen staan.Champ in actie

Wanneer je de ark betreedt kun je er niet omheen: naast de ingang bevindt zich een hondentrimsalon. In 2004 is Karin Champ gestart, waar ze kleine en grote honden wast, scheert en knipt. Haar man heeft op de Disketteweg een autobedrijf: Ton’s Autohal. Samen met zoon Danny sleutelt hij hier aan, vooral Franse merk-, auto’s. Ook houdt hij zich bezig met de in- en verkoop van de voertuigen.

Ton's Autohal

De ark heeft aan de waterkant een grote vlonder, die Ton met eigen handen heeft gemaakt. Aan de achterkant is een grote tuin waar het gezin zomers graag met een drankje vertoeft. Cheers!

Kent of bent u iemand die ook een ark heeft die de moeite waard is om eens te bekijken, mail dan u naam en gegevens naar onlinewbk@gmail.com en wellicht komen we dan ook langs bij u of uw kennis!

 

 

Aan boord bij Gerda van Zelst

Als je vanaf de Buiksloterdijk bij het parkeerplaatsje een steile trap afdaalt kom je in de tuin van Gerda en Wout van Zelst. Langs de vrolijke volière kom je bij een dubbele deur die altijd open staat. Gerda woont hier al vanaf 1965 en is actief in het WBK vanaf het eerste uur. Bij een kopje koffie vertelt ze ons graag over de eerste jaren van haar woonbotenbestaan en het ontstaan van het WBK.

“We woonden al 2 jaar bij onze ouders op een kamertje. Je kon in die tijd heel moeilijk een woning krijgen. Wout zag een tjalk te koop. Ik vond het eigenlijk helemaal niks. Ik wilde helemaal niet op een boot wonen. Maar Wout zette door en we hebben hem gekocht voor 3500 gulden. Je moet rekenen: je kreeg geen dubbeltje in die tijd, je moest het helemaal zelf financieren. De ouwe Bos, vader van Willem, heeft gezorgd voor een vergunning op deze plek, want eigenlijk moest je in die tijd eerst naar een wachtplaats.

Ik was er één keer in geweest en ik dacht: dit vind ik niks! Er zaten allemaal van die kleine hokkies in. Het was een vrachtschip en een gedeelte van het ruim was bewoonbaar gemaakt. We hebben hem toen helemaal gesloopt en er een opbouw opgezet van 14×4. Wout deed alles zelf, maar gelukkig hebben we ook hulp van familie en vrienden gehad.

Toen we er 9 jaar op gewoond hadden ging ie lek. Hij is wel gelast, maar was toch ook een beetje te klein geworden, dus toen gingen we op beton. En we wilden ook gelijk twee verdiepingen. Dat was helemaal nieuw in die tijd.

De bak is in Broek in Waterland gestort. Hij kon maar 4.50 m breed omdat hij anders niet door de sluizen kon. Mijn hele familie bestond uit metselaars, dus die hebben de benedenverdieping erop gemetseld. Ze hadden de onderste kozijnen erin gezet en toen is hij hier gekomen. We hebben hem hier helemaal afgebouwd, het heeft nog een jaar geduurd. We konden ook toen geen hypotheek krijgen, dus we moesten allebei een baantje erbij hebben en aan het eind van de maand kwam het geld en dan konden we weer verder bouwen. Eerst waren de badcel en wc klaar, want we moesten elke week met z’n 4en bij mijn ouders douchen. We woonden in de benedenverdieping. Op de bovenverdieping had ik een kast met potten en pannen en een tafel waar we van aten . En voor de rest stonden er de zaagmachines achter een stuk plastic.

In 1974 begon het gelazer met de schuurtjes. Er liep een commissie van raadsleden van de gemeente langs de dijk en die zeiden: gut, er liggen woonboten, en ze hebben allemaal schuurtjes… Hoe kan dat nou toch allemaal. Ze vonden het niet netjes, die schuurtjes moesten maar weg. Ze zouden met ons gaan praten. Toen was het tijd om het WBK op te richten. We hadden een oproep verspreid en in het buurthuis in de Banne kwamen heel veel mensen, ook uit andere delen van Noord zoals de Grasweg.
Ik ben de enige die nog over is van die groep. Ik was toen nog niet in het bestuur, maar er wel altijd bij. Toen er een bestuurswisseling was, zochten ze een voorzitter en ze zeiden neem jij dat maar even tijdelijk over. Dat tijdelijk werd blijven en ik doe het nog steeds nu als secretaris.
Er bleken heel veel mensen te zijn met vragen en klachten en we hebben veel bereikt in die tijd. Er kwamen na jaren van besprekingen en brieven schrijven aansluitingen voor water en elektra. Samen met Henny de Graaf hebben wij deelgenomen aan het comité in de stad voor de actie‘Geef gas’ en zo waren wij uiteindelijk na twee jaar van onderhandelen de eerste woonboten die op aardgas werden aangesloten.

We hebben een zaak gehad met het Hoogheemraadschap, die zeiden we willen die woonboten daar niet. Ze moeten maar weg. We hadden gesprekken met een dijkgraaf en een raadsvrouw van de gemeente. Ze hadden in Purmerend alles schoongeveegd en datzelfde wilden ze hier doen. Wij zeiden: als je oorlog wilt, moet je dat hier ook doen. Het heeft uiteindelijk twee jaar geduurd, maar we hebben glansrijk gewonnen.
Je denkt altijd het zal wel eens rustig worden, maar het wordt nooit rustig. De geschiedenis herhaalt zich steeds. Het blijft altijd terugkomen. De schuurtjes moeten alsmaar weg, er is steeds gezeik over de tuintjes.

Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid. In het begin hielp ik iedereen met alle bezwaarschriften. Nu hoop ik dat ze zelf rechtsbijstand hebben. Je moet steeds een lange adem hebben, maar het kost me 10 uur in de week en en dat is 10 jaar van mijn leven zeg ik wel eens voor de grap. Ik heb 8 ladekasten vol met dossiers staan en ik weet, denk ik, veel meer dan de mensen van het stadsdeel. Het blijkt dat ze fouten maken, verkeerde vergunningen verstrekken, de mensen hebben soms geen idee. Dan zit zo’n ambtenaar daar 3 maanden en dan komt er weer een nieuwe en die wil het wiel weer uitvinden.
Als Wout me niet gesteund had, had ik het nooit al die jaren kunnen volhouden. We hebben veel bereikt. Maar als iemand nu zegt ik ga dat morgen doen en ik stort me er volledig in, dan ga ik van mijn welverdiende pensioen genieten.

Die dijkgraaf zei toen: we gaan er met een bulldozer overheen en zo denken sommige eigenwijze ambtenaren nog steeds. Wij zijn hun een doorn in het oog. Iedereen moet maar huisje boompje beestje. Al merk ik de laatste tijd ook wel dat het stadsdeel de inbreng en deskundigheid van het WBK waardeert. Ik ga in ieder geval door tot er een goede en betaalbare regeling voor de tuinen is. En dan ga ik het toch echt wat rustiger aan doen!”