Ik krijg een mailtje van Margreet F. op 10 april j.l. een doorgestuurd verzoek uit Japan en in het Engels. Of het WBK iemand kent die met een hondje op een woonboot woont? De Japanse TV maakt documentaires van een uur over honden en hun baasje in grote wereldsteden voor het programma “Sekai no wanwan docu”. Er kijken gemiddeld 5 miljoen kijkers naar.
Het ging om een typisch Hollands hondje en dat heb ik. Een Markiesje, een oud Hollands ras, ook wel afgebeeld op 17de eeuwse schilderijen in het Rijksmuseum, als gezelschapshondje.
Ik vond het wel een grappige actie dus mailde terug: “Kom maar op, Charly mijn hond en ik zijn er klaar voor”. Ik stuurde wat foto’s van Charly en van mijn woonark en ze waren helemaal om daar in Japan, ook omdat een Markiesje ook wel Tulpenhondje genoemd wordt omdat het als mollenvanger vroeger werd ingezet in de bollenvelden. Hoe Hollands wil je het hebben.
Er zijn heel wat mailtjes en vragenlijsten heen en weer gestuurd, voor de regisseur van het programma met tolk op 11 mei op de stoep stond om alles door te spreken voor de filmopnamen die de dag daarop zouden plaatsvinden. Mijn Japans is er de laatste jaren niet beter op geworden en ik was blij met de tolk. De dag daarop meldde zich de filmcrew aan mijn adres. 
Producent/tolk, regisseur, cameraman en geluidsman waren onder de indruk van het wonen op het water en het was een prachtige, zonnige dag, perfect voor aan- en op het water. De cameraman bediende twee camera’s aan een statief dat met een harnas aan hem was bevestigd (stadycam) voor soepel lopende beelden. De bovenste camera om mij te 
filmen en de
onderste- om Charly vast te leggen, de geluidsman hobbelde braaf achter de cameraman aan en samen met productie en regie was het een onverstaanbaar gekakel in Japans, heel grappig. Een interview met mij en later ook met mijn vrouw Cocky en mij was natuurlijk ook in het Japans. Wij werden aangekeken door de vragensteller , de tolk vertaalde en 
wij moesten dan in het Engels antwoorden wat dan weer in het Japans werd vertaald. Het bleek dat onze antwoorden in een later stadium in de uitzending in het Japans nagesynchroniseerd zouden zijn.
De wens was om met mijn kajuitbootje naar het centrum te varen en daar ergens in een dierenwinkel wat voor Charly te kopen. Ik prikte een winkel in de Haarlemmerstraat, belde op met mijn verhaal en de medewerking was verzekerd. Een boottocht dus ook nog, met de crew in de punt van mijn boot, want alleen Charly en ik mochten natuurlijk in beeld. Ik heb ze een mooie toeristische route aangeboden en overal draaiden de camera’s en volgde de geluidsman als een hondje de cameraman. Aanmeren op de Brouwersgracht, boot vastmaken, uitstappen, lopend over het Haarlemmerplein, babbeltje met 
een paar kroegtijgers, zigzaggend tussen toeristen door, alles werd gefilmd. Ondertussen de eigenaar van de dierenwinkel gebeld:” we komen er aan, camera draait en jij doet gewoon je werk”. Dat was snel en goed begrepen. Ik kocht een balletje voor Charly en dat werd ook nog gedemonstreerd. Ook de terugweg alles weer met draaiende camera.
Eenmaal weer bijna thuis mijn vrouw gebeld, want die moest ook in beeld (met grote tegenzin) Zij kwam uit haar werk, met de auto en Charly staat dan al een half uur bij de buitendeur op haar te wachten, nog meer mooie shots, het hield niet op. Na het laatste interviewtje op de trap aan de waterkant, mijn vrouw Cocky had zich inmiddels verstopt achter een grote zonnebril (gelukkig scheen de zon, en had zij een goede reden), was het over en sluiten.
Charly was de ster van de dag en wij ook een beetje.
